පවනේ වැදි නැලවෙන මල් කැකුලු ඔබ එන මග සරසනු මැන..

මිදුම් පටල ඔබ ගත වෙල සිසිල දෙනුමැන..

සියොතුන් දහසින් වින් ගී ගයා ඔබ සනසනු මන...

මා එන තුරු ඇහේ පාලූව මකනු මැන...

මතක‍යි එදා අපි ඇවිදපු කටුක මග...

ආවෙ එතෙර සතපන්නට ඔබ මල් යහන් උඩ..

මහ සමුදුරු හිම කදු ඇතත් අප වෙන්කොට..

මගෙ හද පුරා ඔබ ඇව්දින සුව විදීමි මම..

නපුරු සුලන් මා හදවත පෙලන් නෙ..

ඔබෙ යහනෙ උනුසුම් බව කියවෙන්නෙ...

පෙර ලෙස ආදර වදන් මා වෙන නොම එන්නේ..

කාසි සෙලවෙන නිස ඔබ හොදිනැයි සිත දන්නේ...

මිතුරු ලෙස අප ගෙවු කාලය
සිහිව එයි ඒ සොදුරු මතකය
ඔබයි සිහිනේ රැදුනු දෙවගන
වදන් ගෙතුවෙමි ඔබේ සවනට

අන්ධකාරෙ පාළුවෙ මා
සොයමි ඔබ නෙතු කොහි ගියා ඔබ
නිහඩ බව පිරි නපුරු රාත්‍රිය
කියයි හඩගා ම වැරදි බව

දෙව් ලොවෙත් නැති සැපත් තිබෙනා
බොජුන්හල් වල සුවද ගලනා
විදුලි මිණි එහි දිලී දිලෙනා
මවයි දෙව් ලොව නගර මැදිනා

රටේ දසතින් සිසුන් ඇදෙනා
සොදුරු බිම මල්සරා වඩිනා
දහසකුත් අපි පිස්සු කෙලිනා
නමින් "rotary" ය දැනුම බෙදනා

අදුරු මුලූ වල සිටින ළදුනා
ගෙවයි පවු උන් කලා පෙරදා
මදුවිතින් පිරි වීදි දිගිනා
නුගෙගොඩ එ මමත් සිටිනා

සින්හලෙන් බ්ලොග් ලියන්න කියල බලුවෙ...ප්‍රස්නෙ කියන්නෙ මොනාද ලියන්නෙ..